Composición poética en la cual las
iniciales de los versos, leídos verticalmente de arriba hacia abajo –o en
ocasiones a la inversa– conforman una palabra o una frase. Así, el acróstico se
compone de tantos versos como letras tiene el nombre o la frase que se desea
armar con las iniciales de todos ellos. Los argumentos de las comedias de
Plauto constituyen acrósticos, como el de Anfitrión:
ARGVMENTVM II
Amore captus Alcumenas Iuppiter
Mutavit sese in formam eius coniugis,
Pro patria Amphitruo dum decernit cum hostibus.
Habitu Mercurius ei subservit Sosiae.
Is advenientis servum ac dominum frustra habet.
Turbas uxori ciet Amphitruo, atque invicem
Raptant pro moechis. Blepharo captus arbiter
Vter sit non quit Amphitruo decernere.
Omnem rem noscunt. geminos Alcumena enititur.
Mutavit sese in formam eius coniugis,
Pro patria Amphitruo dum decernit cum hostibus.
Habitu Mercurius ei subservit Sosiae.
Is advenientis servum ac dominum frustra habet.
Turbas uxori ciet Amphitruo, atque invicem
Raptant pro moechis. Blepharo captus arbiter
Vter sit non quit Amphitruo decernere.
Omnem rem noscunt. geminos Alcumena enititur.
Fue el
gramático Prisciano (siglo VI) quien compuso en versos acrósticos los
argumentos de las obras de Plauto.
Cuddon
conjetura que “El
acróstico tal vez haya sido usado primero como una especie de recurso
mnemotécnico para facilitar la transmisión oral”. Este autor cita un ejemplo célebre
de acróstico “perfecto”, que es una forma de 8palíndromo: el
cuadrado de palabras hallado en distintas ruinas romanas –en Cirencester,
Inglaterra, entre otros lugares–:
S A T O R
A R E P O
T E N E T
O P E R A
R O T A S
Aunque podría traducirse
aproximadamente como “El sembrador Arepo sostiene las ruedas cuidadosamente”,
se le ha adjudicado sentido mágico y/o religioso.
No hay comentarios:
Publicar un comentario